Ο Μ. Βέμπερ είχε πει ότι το κράτος είναι ο μοναδικός οργανισμός που έχει νομιμοποιήσει την άσκησης βίας. Με τον όρο φυσικά εννοούσε και την...
επιβολή φόρων. Ένα κράτος έχει ως κύριο ενδιαφέρον τη συλλογή χρημάτων. Τα χρήματα είναι αναγκαία ώστε να συντηρεί τους μηχανισμούς του, όπως η γραφειοκρατία και οι δυνάμεις ασφαλείας. Όταν το κράτος χάνει λεφτά τότε, πανικοβάλλεται και μόνο τότε, δέχεται να κάνει υποχωρήσεις. Το παράδειγμα που πάντα αναφέρω είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Θερίζουν, πουλούν και μετά βγαίνουν και κλείνουν τους δρόμους. Ε και? Από τη στιγμή που η παραγωγή πουλήθηκε, το κράτος δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να συνδιαλεχθεί. Πραγματικά κανένα, και όποτε το έκανε, το έκανε για ψήφους. Ένα παρόμοιο παράδειγμα είχα αναφέρει σε άγγλους φίλους μου κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για το Ιράκ. Τότε είχα πει ότι το ένα εκατομμύριο που κατέβηκε στους δρόμους, εάν αντί να κατέβαινε έλεγε ότι δε θα πληρώσει φόρους ήταν 100% σίγουρο ότι ο Μπλερ θα έκανε πίσω. Κάνεις δε μπορεί να φυλακίσει ένα εκατομμύριο, ούτε να επιβάλει σοβαρές ποινές. Έτσι λοιπόν ερχόμαστε στο κίνημα του δε πληρώνω. Αποδεικνύει το πόσο σωστό είναι το παραπάνω επιχείρημα. Μόλις το κράτος είδε ότι χάνει λεφτά και θα συνεχίσει να χάνει, αρχίζει να αναδιπλώνεται. Επομένως η εξάπλωση του ίσως αποτελεί και την λύση για αλλαγή της παρούσας κρατικής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου