Με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας διαμορφώθηκε σιωπηρά ένα κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στα κόμματα και στον λαό, το οποίο υποσχόταν λαϊκή κυριαρχία και ευημερία και τα οποία είναι αλήθεια ότι επιτεύχθηκαν... ή μήπως όχι;...
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν χρειάζεται να την δώσουμε εμείς, την δίνει με δραματικό τρόπο η ίδια η ιστορία εδώ και δύο χρόνια και η απάντηση είναι δυστυχώς όχι ή μάλλον για να το θέσουμε πιο σωστά υπήρχαν, αλλά ήταν πλαστά.
Πλαστή λαϊκή κυριαρχία καθώς αναμφισβήτητα στα χρόνια της μεταπολίτευσης διεξάγονταν ελεύθερες εκλογές και οι πολίτες επέλεγαν ελεύθερα τους αντιπροσώπους τους, αλλά πόσο ελεύθερα μπορούσε κάποιος να βρεθεί σε θέση εκλογής κάτω από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο διαμόρφωνε υποψηφίους με αδιαφανείς διαδικασίες και μόνο όταν αυτοί παρείχαν τις απαραίτητες υπηρεσίες στο κόμμα, ανεξάρτητα αν είχαν ικανότητες ή όχι.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων αντικαταστάθηκε από το πιστοποιητικό κομματικών φρονημάτων και το οποίο έδινε την δυνατότητα ακόμα και σε ανίκανους ανθρώπους να βρεθούν σε θέσεις ευθύνης, οι οποίοι τις είδαν μόνο σαν θέσεις εξουσίας και βολέματος.
Τα κόμματα όλα αυτά τα χρόνια έπαιξαν τέλεια το παιχνίδι της επιβίωσής τους καθώς εκμεταλευόμενα στο έπακρο κάθε είδους οικονομικό πόρο, ακόμα και αυτές τις χρηματοδότησεις από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία, παρείχαν αφειδώς παροχές, χρήματα και διορισμούς σε ανθρώπους, οι οποίοι είχαν την μοναδική υποχρέωση να υποστηρίξουν το κόμμα.
Με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζαν τόσο οι ίδιοι τις παροχές τους όσο και οι άνθρωποι του κόμματος την παραμονή τους στην εξουσία, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερες παροχές για τους ίδιους, μια ματιά άλλωστε στα προνόμια των βουλευτών πείθει τον καθένα, χωρίς να υπολογίσουμε τις μαρτυρίες για μίζες και άλλα σχετικά.
Όσο καιρό αυτό το παιχνίδι διαρκούσε, παρείχε και την εικόνα της ευημερίας γιατί με τα χρήματα που καρπώνονταν είχαν την απαιτούμενη αγοραστική δύναμη για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές τους ανάγκες, οι οποίες με τον καιρό όλο και μεγάλωναν, φθάνοντας στο σημείο να βλέπεις Porsche Cayenne σε κάθε γειτονιά της Αθήνας, χωρίς αυτό να είναι κακό.
Η ευημερία και η απόκτηση αγαθών δεν είναι κακό, ίσα ίσα που αυτός είναι ο στόχος της οργάνωσης των ανθρώπων σε μια κοινωνία. Το μελανό σημείο στην όλη ιστορία ήταν ότι όλη αυτή η ευημερία δεν στηριζόταν πουθενά, παρά μόνο στον δανεισμό και στην υφαρπαγή κρατικών πόρων με νόμιμο μάλιστα τρόπο φτάνοντας στο σημείο σήμερα μετά από μόλις δύο χρόνια, αντί για τις Porsche, να βλέπεις άστεγους και ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια σε κάθε γειτονιά της Αθήνας.
Πόσο όμως να διαρκέσει μια ευημερία, που τη στηρίζει μόνο το κράτος και δεν βασίζεται σε καμία παραγωγή;
Στην περίπτωση της χώρας μας κράτησε 35 χρόνια.
Επί 35 χρόνια το κράτος έδινε επιδοτήσεις σε αγρότες που δεν παρήγαγαν τίποτα αλλά είχαν τις άκρες στο κόμμα και έβγαζε το λάδι σε όσους προσπαθούσαν μόνοι τους.
Επί 35 χρόνια το κράτος μοίραζε λεφτά σε οργανισμούς που δεν είχαν κανένα νόημα ύπαρξης, παρά μόνο να βολευτούν άνθρωποι που στηρίζουν το κόμμα, ενώ ταυτόχρονα κακοπλήρωνε ανθρώπους που μοχθούσαν και προσπαθούσαν καθημερινά να φανούν αντάξιοι της αποστολής τους.
Επί 35 χρόνια το κράτος διόριζε ανθρώπους, χωρίς σχέδιο, χωρίς καμία σκοπιμότητα απλά και μόνο για να συντηρείται και να μεγαλώνει η εκλογική πελατεία των κομμάτων, τα οποία ουσιαστικά όσο παιρνούσε ο καιρός είχαν υποκαταστήσει το κράτος.
Επί 35 χρόνια το κράτος πλήρωνε υπέρογκα ποσά σε οποιαδήποτε προμήθεια, σε οποιοδήποτε έργο και αν έκανε για να εξυπηρετούνται και να πλουτίζουν οι μεσάζοντες με τις άκρες σε κάθε κόμμα.
Επί 35 χρόνια τα ασφαλιστικά ταμεία πλήρωσαν απίστευτα ποσά είτε σε φάρμακα, που συνταγογραφούσαν αφειδώς, με το αζημίωτο πάντα ιατροί, είτε σε επιδόματα που καρπώνονταν άνθρωποι που δεν τα είχαν πραγματικά ανάγκη, αλλά είχαν τις κατάλληλες γνωριμίες.
Όλα αυτά γιατί ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε για τα κρατικά χρήματα, λες και αυτά ήταν κάποιου άγνωστου και όχι δικά μας λεφτά, λεφτά του Ελληνικού λαού, που τα πλήρωνε αδιαμαρτύρητα μέσω των φόρων, χωρίς ποτέ το επίπεδο των υπηρεσιών που του παρείχε το κράτος να είναι αντάξιο των πληρωμών που έκανε.
Εκεί ακριβώς χάθηκε και η εμπιστοσύνη γιατί στην χώρα όλα αυτά τα χρόνια πέρα από τους βολεμένους των κομμάτων δρούσαν και άνθρωποι είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι προσπαθούσαν από μόνοι τους και χωρίς κανένα μέσο να προκόψουν και οι οποίοι δεν μπορούσαν πλέον να καταλάβουν γιατί πρέπει να πληρώνουν μόνο αυτοί για να συντηρείται ένα παρασιτικό σύστημα το οποίο δεν τους προσφέρει τίποτα.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι έχει διαρραγεί η εμπιστοσύνη κράτους - πολίτη και το μόνο σίγουρο είναι πώς όλοι αυτοί, που αποτελούν το κράτος μέχρι σήμερα δεν μπορούν να συνεχίσουν να υφίστανται ως πολιτικές οντότητες και να διαπραγματεύονται μάλιστα το μέλλον του τόπου, δεν γίνεται αυτοί να διαμορφώσουν ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο.
Είναι απαραίτητη η δομική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, είναι απαραίτητο και ζωτικό για την χώρα, ο απλός λαός να βγει μπροστά, να καταθέσουν όλοι ιδέες και προτάσεις για να διαμορφώσουμε όλοι μαζί ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, που να βασίζεται στην εμπιστοσύνη και στην ειλικρίνεια.
Είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε όλοι μαζί στην χώρα μας, το κράτος που όλοι ονειρευόμαστε, το κράτος που αξίζει στους κόπους και στις προσπάθειές μας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι τόλμη.
Ας το τολμήσουμε, όλοι μαζί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου