Το 1952 καθιερώθηκε το καθολικό δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα με την επέκταση του και στις γυναίκες. Μέχρι τότε δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι άντρες (1864) και πιο πριν μόνο οι έχοντες. Η αντίστοιχη ανάπτυξη του δικαιώματος ψήφου υπήρχε και στον υπόλοιπο κόσμο. Χαρακτηριστικά στη Γαλλία οι γυναίκες μετά από αγώνες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στα τέλη του 1800, ενώ στην Αγγλία μέχρι το 1867 δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι έχοντες ενώ οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Γίνεται αντιληπτό ότι...
το δικαίωμα του δεν χαρίστηκε σε μας. Αντιθέτως είναι προϊόν αγώνων και κοινωνικών μετασχηματισμών (άλλοτε λόγο πολέμων, άλλοτε λόγο καινοτόμων ιδεολογικών αλλαγών κτλ). Επομένως από τι στιγμή που είναι δικαίωμα και μάλιστα κερδισμένο με αγώνες η το εξασκείς η το αφήνεις και το χάνεις.
Βέβαια η κλασσική δικαιολογία είναι του τύπου όλοι ίδιοι είναι κτλ. Λαϊκισμός και αφέλεια. Το υπάρχον εκλογικό σύστημα επιτρέπει σχηματισμό κυβερνήσεων μειοψηφίας. Ως εκ τούτου οι απέχοντες όχι μόνο δεν τιμωρούν το σύστημα που συνεχίζει την ανακύκλωση του, αλλά το ευνοούν. Το ευνοούν διότι η αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας και η αποστασιοποίηση των νέων αφήνει το σύστημα να δρα ανενόχλητο και να προωθεί τα συμφέροντα του εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Απλά αρκεί κάποιος να θυμηθεί τι αποτέλεσμα είχαν οι πορείες για Κόσσοβο, Ιράκ, συνταξιοδοτικό κτλ. Απλά τίποτα μιας και δεν άγγιζαν το ίδιο το σύστημα.
Ένας ακόμα λόγος που οι δικαιολογίες υπέρ της αποχής είναι αστείες είναι ότι σε μια εκλογική αναμέτρηση με πάνω από 30 κόμματα είναι χαζό να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν έχει τι να ψηφίσει. Απλά το σύστημα έχει καταφέρει να δημιουργήσει το τεχνητό δίλημμα του δικομματισμού το οποίο έχει εγκλωβίσει το εκλογικό σώμα σε μια λογική άσπρου μαύρου το οποίο και ενισχύεται από το τα μέσα επικοινωνίας τα οποία κατά κόρον ανήκουν σε συγκροτήματα τα οποία αποτελούν το υπάρχον σύστημα.
Τα αποτελέσματα της μη συμμετοχής και της απαξίωσης της συμμετοχής στα πολιτικά δρώμενα είναι εμφανή στης δυτικές δημοκρατίες όπου το φαινόμενο είναι κατά πολύ παλιότερο, και είναι κυρίως η επιβολή μέτρων περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, μειώσεις της μεσαίας αστικής τάξης κ.α. επομένως θα πρέπει όλοι να συμμετάσχουμε στα πολιτικά δρώμενα διότι η μόνη αλλαγή και τιμωρία του συστήματος είναι η αλλαγή του που μπορεί να γίνει με την καταψήφιση του και την ψήφο εναλλακτικών πολιτικών δυνάμεων. Διαφορετικά όχι μόνο δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αλλά και η όποια νομιμοποίηση αντίδρασης σε μια πολιτική θα αυτοαναιρείται από το επιχείρημα της μη συμμετοχής στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου