En attendant Godot (Περιμένοντας τον Γκοντό)

Έχει περάσει πολύς καιρός από τη μέρα που ο αγαπημένος μου φίλος μου πρότεινε να γράψω ελευθέρα τη γνώμη μου στο συγκεκριμένο blog και ενώ, μου είναι αρκετά εύκολο το να γράφω κ να γεμίζω σελίδες με τις θεωρίες μου, αρνούμουν. Γιατί;

Απλά γιατί όταν γράφεις πρέπει να έχεις κάτι να πεις, να δώσεις ένα φως, ένα στίγμα.
Μέχρι χθες βράδυ, όσο και αν φαίνεται παράξενο, δεν είχα τίποτα να γράψω.

Μετά τα χθεσινά γεγονότα όμως...

έγινε ένα κλικ στο μυαλό και στη συνείδηση μου, και ξαφνικά ένιωσα να πνίγομαι από την ανωριμότητα και την δειλία ανθρώπων, που θα έπρεπε να πρεσβεύουν ακριβώς το αντίθετο..
Αρνούμαι λοιπόν, να συνεχίσω να είμαι  αδιάφορη μπροστά σε αυτό το θέατρο του παράλογου.
Αρνούμαι να βρίσκομαι στον προαστιακό και να μου ανακοινώνουν στη στάση Μέγαρα ότι δεν μπορεί να προχωρήσει η αμαξοστοιχία στον προορισμό που κάνω καθημερινά για το σπίτι μου, με υπέρβαση αντοχών, γιατί έχει στάση εργασίας η ΔΕΗ.

Νομίζω ότι το έργο του Μπέκετ που διδάχθηκα στην 1η Λυκείου, το οποίο δεν καταλάβαινα τότε, παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειας της δασκάλας των γαλλικών μου εγώ αδυνατούσα να συλλάβω την έννοια του θεάτρου του παράλογου, το βλέπω να ξεδιπλώνεται αυτήν την περίοδο μπροστά μου τόσο απλά.
Για όσους δεν γνωρίζουν το συγκεκριμένο έργο, οι πρωταγωνιστές περιμένουν τον κύριο Γκοντό, που δεν εμφανίζεται ποτέ.
Κάπως έτσι άλλωστε πιστεύω ότι νιώθουμε όλοι μας.
Αγωνιούμε τι θα γίνει την κάθε μέρα, πώς θα εξελιχθεί το δάνειο της χώρας μας, ποια τύχη θα έχουν τα παιδιά που φέρουμε στον κόσμο, αν θα έχουμε εργασία αύριο, και τελικά όλοι μοιάζουμε να περιμένουμε κάποιον κύριο Γκοντό, ο οποίος , όπως έγραφε και ο ασύλληπτος Μπέκετ, νομίζω πως τελικά δεν θα έρθει ποτέ.

Οι χειμώνες θα ρίχνουν τα φύλλα των δεντρων, τα καλοκαίρια θα καίνε αυτά της ανοίξεως και εμείς θα αναμένουμε να έρθει κάποιος σωτήρας, ένας ήρωας, ένας ίσως επαναστάτης να μας βγάζει από τη μίζερη ζωή που μόνοι μας επιλέξαμε να εγκλωβιστούμε.
Αρνούμαι λοιπον, με πυγμή και σθένος να μου επιβάλλουν να μην είμαι ευγενής!
Αρνούμαι να μου λέει ένας τυχαίος γυναικολόγος ότι δεν θα μπορέσω να κάνω τρία παιδάκια, όπως εγώ έχω ονειρευτεί, όχι λόγω κάποιου βιολογικού προβλήματος, αλλά γιατί δεν θα έχω να τα ζήσω!!
Αρνούμαι ο μοναδικός άνθρωπος που μέχρι και σήμερα μου δίνει κουράγιο και δύναμη να μην τα παρατήσω να είναι ο πατέρας μου ενώ η υπόλοιπη οικογένεια μου να με ρωτάει αν θα καταφέρουμε με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Αρνούμαι ο μόνος χαρούμενος ανθρωπάκος που ξέρω να είναι ο ούτε δυο χρονών ανιψιός μου, γιατί ακόμη μόνο αγάπη θέλει για να είναι ευτυχισμένος.
Αρνούμαι απλά αγαπητοί μου, να υποβαθμίσω το επίπεδο και την παιδεία μου γιατί αυτό βολεύει τους ανθρώπους που κι εγώ στήριξα και πίστεψα πριν 20 μήνες.
Δεν αρνούμαι από τη βολή του καναπέ μου, αλλά ούτε από το Σύνταγμα μαζί με τους αγανακτισμένους, που πολύ με ενοχλεί αυτός ο όρος, καθώς ό κόσμος που είναι κάθε μέρα συγκεντρωμένος εκεί είναι απλά Έλληνες, όπως όλοι μας.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ απλά με το να συνεχίζω να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά μου και με το να προσπαθώ να την κάνω όσο καλυτέρα μπορώ και ας μην το καταφέρνω πάντα, με το να αγωνιώ μην σφραγιστούν οι επιταγές, με το να αγωνιώ να φανώ συνεπής στις υποχρεώσεις μου, με το να αγωνιώ και να παλεύω διπλά για να μην χάσει κανείς την εργασία του, απλά για να μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια και να τους χαμογελώ κάθε μέρα, απλά για να ζω τη ζωή μου όπως ακριβώς και τα όνειρα που είχα, πριν 20 μήνες.

Καλ