Θα αλλάξουμε ή θα καταστραφούμε…

Η απόφαση της κυβέρνησης, επιτέλους, να επιτρέψει στην αστυνομία να διαλύσει τους απεργούς, που συνέχιζαν εμποδίζουν την λειτουργία της Χαλυβουργίας, που όδευε προς το κλείσιμο και στην απόλυση των εκατοντάδων εργαζομένων της, υπήρξε ένα δείγμα ότι ο Αντώνης Σαμαράς κι οι αρχηγοί, που στηρίζουν την κυβέρνησή του δεν πρόκειται να συνεχίζουν να κανακεύουν τις οργανωμένες συντεχνίες, που υπονομεύουν τη λειτουργία της οικονομίας και μας έφεραν στα σημερινά χάλια. Δεν έπρεπε, όμως, να φθάσουμε στην άκρη του γκρεμού για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε την αλήθεια αυτή. Εδώ και δεκαετίες έπρεπε να είχαμε αντιδράσει σε αυτό το πρωτοφανές παγκοσμίως σύστημα, που οδήγησε στην κατάρρευση και της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας...


Όπως καταδεικνύουν όλες οι δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου διακατέχεται από οργή κι απογοήτευση για τον πολιτικό κόσμο, τα κόμματα και τα Μέσα Ενημέρωσης. Και δεν ελπίζουν ούτε σε αυτά αλλά ούτε και σε άλλους θεσμούς, που στην Ελλάδα η αξιοπιστία τους έχει υποχωρήσει σημαντικά, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί τα συμπτώματα κοινωνικής αποσύνθεσης και κοινωνικής μιζέριας παράλληλα με τα φαινόμενα παραβατικότητας συμπολιτών μας αλλά και οικονομικής κατάρρευσης, που (όπως έχουμε εξηγήσει) θα μεγαλώσουν προϊόντος του χρόνου.

Οι ευθύνες των πολιτικών γι’ αυτή την κατάσταση είναι μεγάλες. Ο λόγος είναι ότι η Βουλή αντί να εκπροσωπεί το λαό και τα συμφέροντα του, έχει μετατραπεί σε Βουλή των συντεχνιών, που ασχολείται αποκλειστικά και μόνον με τα συμφέροντα των κατά τεκμήριο πιο ισχυρών συντεχνιών (από τις οποίες η πλέον ισχυρή παραμένει αυτή των ίδιων των βουλευτών).

Όμω,ς αυτό ακριβώς υπονομεύει ακόμα περισσότερο την όποια προσπάθεια για οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική αναγέννηση. Διότι η Βουλή δεν έγινε όργανο των συντεχνιών τώρα. Το πρόβλημα σήμερα του πολιτικού κόσμου και της χώρας γενικότερα δεν είναι ότι οι πολιτικοί έκλεψαν το δημόσιο χρήμα, όπως ευρέως πιστεύεται, αλλά ότι επί δεκαετίες οι πολιτικοί καλόπιαναν με δανεικά τους πολίτες, που ανήκαν στις συντεχνίες και τώρα δεν μπορούν να συνεχίσουν αυτή την τακτική, που δημιούργησε το απεχθές συντεχνιακό και πελατειακό κράτος, που σήμερα καταρρέει με θόρυβο.

Υπό τις συνθήκες αυτές, ακόμα κι αν η χώρα αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους, δεν θα μπορέσει να ανακάμψει αν δεν αλλάξουν άρδην οι νοοτροπίες όλων μας και, κυρίως, των πολιτικών, που σίγουρα θα συνεχίσουν να κυβερνούν τη χώρα, διότι απλούστατα δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνία παγκοσμίως (και δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία), που να μην διέθετε πολιτικούς. Όμως, για να γίνει αυτό πρέπει να προσαρμοσθούμε όλοι μας σε μια διαφορετική νοοτροπία και πραγματικότητα, που θα επιτρέψει στους Έλληνες να δημιουργήσουν και πάλι πλούτο και να μην επαναπαύονται στα δανεικά του δημοσίου, που πλέον εξανεμίσθηκαν.

Αυτό δεν θα είναι εύκολο. Η προσαρμογή θα είναι βίαιη κι οδυνηρή. Αλλά όσο οι κυβερνήσεις παραπαίουν και δεν προχωρούν αποφασιστικά στις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες μας πιέζει η τρόϊκα, τόσο η μιζέρια θα συνεχίζεται. Κι η Ελλάδα θα κινδυνεύει, αν όχι με τυπική χρεοκοπία, με χρεοκοπία των κατοίκων της. Και, κυρίως, με χρεοκοπία των αξιών της και των θεσμών της.
του Γιάννη Λοβέρδου


Πηγή: http://www.aixmi.gr