Ηλίας Καμμένος πατέρας του Πάνου. Όχι δεν μ΄εμπνέει πολιτικά ο δεύτερος. Δεν τον ψήφισα και ούτε προτίθεμαι. Αλλά στον πατέρα ρίχνω χίλιους ψήφους.
Προχθές, στην πρώτη λίστα, ας την πούμε λίστα της σουπιάς π.Λ (προ Λαγκάρντ) διάβασα το όνομα του Πάνου Καμμένου για περιουσία λέει στο Γαλαξίδι. Κούνησα το κεφάλι. Κακομοιράκια! Μαφιοζάκια! Θλιβερές βδέλλες στα λιμνάζοντα ύδατα της πατρίδας μου. Και μετά είπα να σας διηγηθώ μια ιστορία. 35 χρόνια πριν. Πόσοι νομίζετε είχαν σκάφοι; Ελάχιστοι. Και μη φανταστείτε τις υδάτινες πολυκατοικίες των ημερών μας που οι ευκατάστατοι κλειδαμπαρώνονται και παίζουν στα σαλόνια μπιρίμπα καταργώντας χώρο, τόπο και τοπίο. Καμία σχέση. Τα σκάφη τότε τα είχαν κυρίως θαλασσόλυκοι που λάτρευαν τη θάλασσα και τα ελληνικά νησιά. Τις περισσότερες φορές τα τιμόνευαν κι οι ίδιοι. Και δεν καθρέπτιζαν την δύναμή τους στα μάτια των πολλών. Μόνο να χαρούν την τύχη τους αναζητούσαν. Σε μια Ελλάδα άγνωστη. Ελλάδα-Αμαζόνιος. Τότε! Μεγανήσι, Άτοκος, Πόρτε Λεόνε, Φισκάρδο, Σίβωτα… Στίγματα μόλις και μετά βίας σε χάρτη, νησιά με ένα τηλέφωνο όλο κι όλο που παίρναμε σειρά αλλά όχι και γραμμή…Το «δεν πιάνει» πήγαινε κι έρχονταν. Και που μια γριά μ΄έναν γέρο τηγάνιζε αβγά σε πετρογκάζι. Αβγά με κρόκο κατακόκκινο από αλανιάρες κότες που τζιτζίριζαν μέσα στο λαδάκι. Και πλάκωνε ξαφνικά πελατεία. Να τρώνε αβγά και η γριά ν΄απορεί! Τόσο το μερακλώνουν το αβγό οι Αθηναίοι; Και κατέβαινε όλο το χωριό στο λιμάνι να χαζέψει «κότερα» σαν να είχαν προσγειωθεί εξωγήινοι. Μια πανέμορφη, αγνή, άγνωστη, φιλόξενη Ελλάδα.
Τον Αύγουστο λοιπόν που στις Κυκλάδες η θάλασσα έβγαζε φίδια οι σκαφοκτήτες μετακόμιζαν στο Ιόνιο. Με σημείο εκκίνησης αλλά και επιστροφής το Γαλαξίδι. Το Γαλαξίδι το γνωρίζετε ως έναν πανέμορφο τόπο. Ακόμα κι αν του αφαιρέσεις ιστορικά στοιχεία ελάχιστοι θα αρνηθούν την μαγική ομορφιά του. Εκεί λοιπόν βρίσκονταν ο Ηλίας Καμμένος, στο εξοχικό του. Ευκατάστατος άνθρωπος από τα νιάτα του, έμπορος βαρβάτος, αυτοκινητιστής όταν ακόμα στας Αθήνας μέτραγες αυτοκίνητα και φώναζες «τρέξε μη σε κόψει». Με τόπο καταγωγής και λατρείας το Γαλαξίδι είχε ένα σπίτι ανοιχτό. Πιο ανοιχτό δεν γίνονταν. Και φίλευε! Όπως οι Έλληνες κάποτε. Ένα «βρε καλώς τα παιδιά!» και στρώνονταν τραπέζια για γνωστούς και αγνώστους. Και μαγειρεύονταν καλούδια και σερβίρονταν μεζέδες. Και τραγούδια και πλάκες και χοροί. Γιατί; Γιατί έτσι! Αυτή είναι η διαφορά του άρχοντα. Το «γιατί έτσι!». Όσο θυμάμαι τον Ηλία Καμμένο αμφιβάλλω αν άφησε άνθρωπο να πληρώσει λογαριασμό. Large με όλο το μακρόσυρτο που επιφυλάσσει η προφορά της λέξης. Γλεντζές, λάτρης της ζωής και του ωραίου φύλου, κεφάτος, αισιόδοξος, μερακλής με μια γυναίκα δίπλα του που όλοι έσπευδαν να της αποδώσουν τον τίτλο της «Κυρίας». Κάπου στο πλάνο των αναμνήσεων θυμάμαι έναν γιο τον Πάνο. Που τίποτα δεν πρόδιδε την ενασχόληση με την πολιτική στο μέλλον. Όπως θυμάμαι την αναφορά για μια κόρη που όλο πάλευε για τον αθλητισμό. Κολυμπούσε. Κάποιες αναφορές στο πόλο…Που ακούγονταν στα αφτιά μας σαν κάτι εξωτικό! Η μετέπειτα με πολλές περγαμηνές στον αθλητισμό, προπονήτρια της Εθνικής Ομάδας πόλο και άλλες τόσες «περγαμηνές» σε σεμνότητα, low profile, σοβαρότητα, ήθος, αφοσίωση Αλεξία Καμμένου. Κι έρχονται τώρα…Χρόνια μετά…Να βάλουν σε μια λίστα τον Πάνο Καμμένο για γη στο Γαλαξίδι. Και εκείνος ν΄απαντήσει «Δεν έχω κανένα περιουσιακό στοιχείο στο όνομά μου στο Γαλαξίδι»… Αποστειρωμένες λέξεις, μετρημένες σχεδόν φοβικές σε μια σάπια πολιτική σκηνή. Καμμένος και Γαλαξίδι…Πού πάτε ωρέ κλεφτόπουλα; Από πια Λαγκάρντ τρέχετε να κρυφτείτε; Με ποιους πάτε να θολώσετε τα νερά της διαφθοράς σας. κ. Ηλία Καμμένε των αναμνήσεων των εφηβικών μου χρόνων και αιώνια κυρία Πόλυ Καμμένου. Τα σέβη μου. Έτσι! Χάριν μιας κατηγορίας αρχόντων. Σπάνιας. Πριν εμφανιστούν οι λύκοι….
Υ.Γ Προς αποφυγήν παρεξήγησης δεν θεωρώ ότι πέφτουν όλα τα μήλα ντε και καλά κάτω από την μηλιά.
της Ρέας Βιτάλη
Πηγή: http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου