Ο κόσμος δεν αποπροσανατολιζόταν καθόλου καθώς πήγαινε στο γήπεδο για να μιλήσει. Να μιλήσει ελεύθερα στην κερκίδα, χωρίς τον φόβο του χαφιέ. Κατά τη γνώμη μου το γήπεδο εκείνη την εποχή ήταν «σχολείο δημοκρατίας» κι αυτή ήταν η μεγάλη του αξία και όχι γιατί πήγε ο Παναθηναϊκός στο Wembley, γεγονός για το οποίο έχουν γραφτεί τόσα πολλά.
Σήμερα που νομίζουμε πως δεν έχουμε χούντα – διότι μη γελιέστε, η τρόικα είναι χούντα – το γήπεδο δεν είναι πια αυτό που ήταν. Το γήπεδο είναι σιδερένιος βραχίονας του «συστήματος» και η κερκίδα γεμάτη «χαφιέδες».
Για αυτό ακριβώς είπα σήμερα να γράψω για το ποδόσφαιρο. Άλλωστε, η Τρίτη και η Τετάρτη είναι μέρες “Champions League”, τουλάχιστον για ομάδες που προέρχονται από σοβαρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και οι οποίες δίνουν νόημα στο θεσμό. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι ελληνικές συμμετοχές υπήρξαν διαχρονικά από απογοητευτικές ως γελοίες, για να μην πω καμιά πιο βαριά κουβέντα.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν έχουμε ένα πρωτάθλημα που είναι για γέλια και για κλάματα. Φωνές, κακό, νταηλίκια, φασαρίες, σπασίματα και στο τέλος «μηδέν εις το πηλίκον». Ένα πρωτάθλημα αυτιστικό, βαρετό και μονότονο. Ένα πρωτάθλημα για «εσωτερική κατανάλωση» των οπαδών και των οπαδικών εφημερίδων. Είμαστε η χώρα που κατ’ αναλογία πληθυσμού έχει τις περισσότερες αθλητικές εφημερίδες, πιθανόν και τα περισσότερα αθλητικά ραδιόφωνα και οσονούπω τα περισσότερα αθλητικά site. Για να ακριβολογώ δεν πρόκειται για αθλητικά μέσα ενημέρωσης αλλά για ποδοσφαιρικά μέσα ενημέρωσης αφού δεν ασχολούνται ουσιαστικά με κανένα άλλο άθλημα και τα περισσότερα εξ αυτών στήνονται και υπάρχουν χωρίς καμιά αληθινή επιχειρηματική βιωσιμότητα παρά μόνο και μόνο για να κάνουν το Γραφείο Τύπου κάποιου «Προέδρου».
Η «κοπαδική ενημέρωση» απευθύνεται στα «κοπάδια». Κρατάει ζεστά τα αίματα. Έτσι ο οπαδός αγοράζει εφημερίδα τη Δευτέρα για να έχει να λέει για το παιχνίδι της προηγούμενης μέρας, την Τρίτη να αρχίσει τα μπινελίκια ενόψει του επόμενου παιχνιδιού, την Τετάρτη για το «Πάμε Στοίχημα», την Πέμπτη επειδή «γαμιέται η διαιτησία», την Παρασκευή για να προετοιμαστεί ψυχολογικά, το Σάββατο διαβάζει και καλά κάνα οικονομικό φύλλο και την Κυριακή αφού διαβάσει τα αθλητικά στην κυριακάτικη εφημερίδα με τα περισσότερα CD, πάει γήπεδο να φωνάξει. Και φτου και από την αρχή.
Είναι ένας οπαδός τόσο προβλέψιμος όσο και το ελληνικό πρωτάθλημα. Κι αυτή η προβλεψιμότητα είναι προϊόν των δυνάμεων εκείνων που κινούν τα νήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το διατηρούν σε αυτή την κατάντια. Πολλά από τα πρόσωπα αυτών των δυνάμεων είναι γνωστά. Κάποια είναι φυλακή. Κάποια άλλα απολαμβάνουν ασυλίας. Κάποια είναι πρώτα ονόματα στη νύχτα κάποια άλλα είναι πρώτα ονόματα στο σύστημα των media. Κάποια είναι με το πιστόλι στο χέρι – μεταφορικά και κυριολεκτικά και κάποια άλλα είναι με το πιστόλι στον κρόταφο. Τις λεπτομέρειες τις γνωρίζετε όλοι.
Έτσι όμως το πράγμα δεν πάει πουθενά κι αυτό φαίνεται αγωνιστικά στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Αν όλη η φασαρία παιδιά γίνεται για να παίζει ο Ιμπαγάσα με τον Πανθρακικό τότε κλείστε το μαγαζί να τελειώνετε. Γιατί οι «στρατοί» μέσα στην κρίση αρχίζουν να αποδεκατίζονται, γιατί οι εποχές με το εύκολο χρήμα της κρατικής διαπλοκής έχουν παρέλθει, γιατί το ποδόσφαιρο δεν έχει ….πελάτες. Εννοώ πραγματικούς, όπως συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο με αυτούς που αγοράζουν μια υπηρεσία ψυχαγωγίας.
Τώρα η ΕΠΟ ετοιμάζεται για εκλογές. Με αντίπαλους έναν υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ, το κ. Σαρρή και τον all time classic Βασίλη Γκαγκάτση. Σε άλλες εποχές θα παίρναμε ποπ κορν για να παρακολουθήσουμε μια ξεκαρδιστική φαρσοκωμωδία. Φαρσοκωμωδία είναι όταν για το απόλυτο τίποτα γίνονται τα πάντα. Μηνύσεις, αντεγκλήσεις, χτυπήματα πάνω και κάτω από τη ζώνη και ό,τι άλλο είναι αναγκαίο για το οπαδικό θέαμα.
Ρωτάω λοιπόν: Παιδιά είστε σοβαροί; Με αυτό το σκηνικό κοροϊδίας υπάρχει η παραμικρή χαραμάδα ελπίδας για αξιόπιστο και ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο; Δουλευόμαστε όλοι μεταξύ μας σε αυτή τη χώρα;
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ακριβές αντίγραφο του ελληνικού προβλήματος. Καρτέλ παντού και διαπλοκή χωρίς όρια. Τίποτε άλλο. Συνεπώς δε νομίζω πως πρέπει να εξαιρείται από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες λέγονται τόσα πολλά και γίνονται τόσα λίγα. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.
Αντί για τη νέα διοίκηση της ΕΠΟ να ψηφίσουν οι πενήντα επτά ή πενήντα οκτώ Πρόεδροι των Ενώσεων, να στηθούν κάλπες στις Περιφερειακές Ενώσεις σε όλη την Ελλάδα και να πάει κάθε φίλος του ποδοσφαίρου να ψηφίσει με την ταυτότητά του. Να ανοίξει ξανά η λίστα των υποψηφιοτήτων και είμαι σίγουρος πως μέσα από μια τέτοια ανοιχτή, δημοκρατική και λαϊκή διαδικασία, θα βρεθεί αυτός που θα διεκδικήσει την ηγεσία της ΕΠΟ για να τρελάνει το «σύστημα».
Πρέπει κάποιος να έχει γενναιότητα να κατεβάσει τα ρολά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Για τέσσερα, για πέντε χρόνια. Μην κοροϊδεύετε άλλο την κοινωνία. Κάθαρση με το πρωτάθλημα εν λειτουργία δεν γίνεται και ο νοών, νοείτο.
Κρατείστε μόνο την Εθνική για τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας και με δεδομένο ότι οι διεθνείς παίκτες μας θα προέρχονται πλέον μόνον από ποδοσφαιριστές που παίζουν σε άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Δημιουργείστε μια ομάδα κρούσης με δικαστικές και αστυνομικές αρχές, με συμμετοχή της ΕΥΠ και του ΣΔΟΕ. Και πιάστε δουλειά! Ούτε «στικάκι» χρειάζεστε, ούτε τίποτα. Εμπρός λοιπόν. Δείξτε μας ότι «φοράτε παντελόνια», διότι και αυτοί που κάνουν το κουμάντο στο ποδόσφαιρο την ίδια φράση χρησιμοποιούν.
Όταν με το καλό γίνει μια σοβαρή εξυγιαντική δουλειά, ξανανοίξτε το πρωτάθλημα με ταμπελίτσα που θα γράφει: «Λειτουργούμε υπό νέα διεύθυνση». Όπως συμβαίνει με την επανέναρξη δραστηριότητας κάθε κακόφημου μαγαζιού.
Άμα πετύχει στο ποδόσφαιρο, μετά μπορούμε να το κάνουμε και στη χώρα.
ΥΓ1: Μη με ρωτάτε τι θα κάνει ο υπό ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ τα πέντε χρόνια που θα «κλείσει» το πρωτάθλημα…. Ας οργανώνει κυνοδρομίες, περισσότερο ενδιαφέρον θα έχουν.
ΥΓ2: Ήθελα να γράψω κι άλλα. Όμως σκέφτηκα πως έχω παιδί που πρέπει να μεγαλώσω. Καταλάβατε;
του Σπύρου Ριζόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου