Η τραγωδία της «σαλονάτης» αριστεράς!

«Καλησπέρα σας. Είμαι δεξιός. Πιστεύω δηλαδή πως αξίζει κανείς να υπερασπίζεται την πατρίδα του, να αγωνίζεται για την οικογένειά του, να έχει ένα κώδικα ηθικής και τιμής που να βασίζεται στην ευθύτητα και την αλήθεια. Πιστεύω επίσης πως κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να δείξει τις ικανότητές του, να προσπαθήσει σκληρά και να πετύχει.».
Μια τέτοιου τύπου πολιτική στάση, εδώ και τρεις δεκαετίες, έχει τεθεί «εκτός νόμου»...
Διότι κυρίαρχη δύναμη στη χώρα ήταν και είναι η «σαλονάτη» αριστερά. Πανεπιστήμια, σχολεία, υπηρεσίες, media, τέχνες, πολιτισμός, ψυχαγωγία, επιχειρήσεις , τα πάντα παραδομένα σε αριστερούς, σε πρώην αριστερούς, σε αμετανόητους αριστερούς, σε μετανοημένους, σε κεντροαριστερούς, σε φιλελεύθερους αριστερούς, κοκ.

Η αριστερά στην Ελλάδα υπήρξε υπόθεση των αστών. Γι αυτό, από τη Μεταπολίτευση και έπειτα αναδείχτηκε σε κυρίαρχη ιδεολογία το «δήθεν». Οι πιο ευνοημένοι και βολεμένοι του «συστήματος», αυτοί που έβρισκαν τον πιο σύντομο δρόμο για να σκαρφαλώσουν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, δήλωναν με το ένα ή τον άλλο τρόπο «αριστεροί». Στην ουσία, αριστερός στην Ελλάδα σημαίνει παριστάνω κάτι που δεν είμαι.

Όποιος δεν δήλωνε πίστη στην αριστερή «νομιμοφροσύνη» δεν είχε τύχη να κάνει και πολλά πράγματα. Αν μάλιστα έβρισκε και το θράσος να δηλώσει δεξιός, τότε τον έτρωγε το «μαύρο σκοτάδι». Για αυτό και όλες εκείνες οι καραμανλικές θεωρίες περί «μεσαίου χώρου» και «κοινωνικού κέντρου», δεν ήταν παρά η μεταμφίεση του κόμπλεξ και της ενοχής που καλλιεργήθηκαν στο να δηλώνει κανείς δεξιός και να είναι περήφανος γι’ αυτό.

Αυθεντικός εκπρόσωπος αυτής της δικτατορίας της «αριστεροσύνης», είναι ο συγγραφέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος. Σαν συγγραφέα δεν μπορώ να τον κρίνω γιατί δεν διαβάζω τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που γράφουν ύμνους στη μιζέρια και τα αδιέξοδα, με μόνο στόχο να τα κονομήσουν χοντρά αλλά να συνεχίσουν να δηλώνουν «ανυπότακτοι» και «ασυμβίβαστοι», πίνοντας το φρέντο τους, τις καθημερινές στο Κολωνάκι και τις Κυριακές στο Κεφαλάρι.

Ανήκοντας ο Τατσόπουλος σε αυτή την αριστερή ελίτ «διανοουμένων», τον ανακάλυψε ο Όμιλος ΣΚΑΙ και τον «σύστησε» στο ευρύ κοινό μέσα από τη σειρά για τους Μεγάλους Έλληνες. Να τον χαίρονται λοιπόν! Διότι δεν φτάνει να κάνεις περιβαλλοντικές εξορμήσεις και να μαζεύεις σκουπίδια από τις παραλίες, καλό είναι να μη γεμίζεις και με «σκουπίδια» τύπου Τατσόπουλου την τηλεόραση, όπως έχει αποδείξει η παραγωγή φτηνού θεάματος που κάνει έκτοτε.

Ο ανεκδιήγητος αυτός άνθρωπος, μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας υποτίθεται τους φτωχούς, τους αδύναμους και τους υποψήφιους αυτόχειρες, επέλεξε τη χθεσινή μέρα της Συνόδου Κορυφής να μας πληροφορήσει μέσα από το twiiter πως «έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα» αλλά η Χρυσή Αυγή επιμένει να τον αποκαλεί «αδερφή»!

Να τον χαίρεται και ο Τσίπρας. Διότι αποκαλύπτει με ένα πολύ ξεκάθαρο τρόπο πως ενώ ο κόσμος καίγεται η «σαλονάτη» αριστερά, χτενίζεται! Αυτή είναι η τραγωδία της. Αυτή είναι και η τραγωδία της χώρας διότι έχοντας ως ηγετική τάξη τη «σαλονάτη» αριστερά, δεν έχει αξιοπρέπεια, δεν έχει τα κότσια να διεκδικήσει, δεν έχει το φιλότιμο να παλέψει. Μπορεί όμως να «ξεκατινιάζεται».

Σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε καταλάβει πως η ιδεολογία δεν μπορεί να είναι άλλοθι για τη βλακεία. Η χώρα χρειάζεται και δεξιούς και αριστερούς. Σίγουρα δεν χρειάζεται «δήθεν». Γι αυτό πρέπει να τελειώνουμε με τους «Τατσόπουλους» του συστήματος πως υπάρχουν οριζόντια σε όλο το πολιτικό φάσμα.

ΥΓ: Μαθαίνω πως ο Μίμης Ανδρουλάκης έχει βάλει πλώρη να γίνει Δήμαρχος στον Πειραιά, τον Ιούνιο του 2014. Αυτό είναι κάτι που οφείλω να αναγνωρίσω στη «σαλονάτη» αριστερά. Μυρίζεται πάντα σωστά που θα στρωθεί το «μεγάλο παιχνίδι»!
του Σπύρου Ριζόπουλου